Maashorst

O, welk een heugelijk feit mij thans ter ore komt: Man bijt hond bericht ons dat de Deurnese frikandellenuitvinding al weer haar vijftigste verjaardag viert. Dit alles wordt vergezeld met oude journaalbeelden waarin een vrouwmens in een hoog tempo telkenmale een vijftal, in elke hand, van deze zwabberende jongeheren ten doze voert. Een uitermate komische aanblik kan ik u mededelen.

“Zit Uden en omstreken te wachten op de dubbelzinnige bevindingen van een columnschrijver wiens reputatie twijfelachtig genoemd mag worden”, zult u denken?

Het antwoord mag een driewerf neen zijn maar laat ik mij bij u diep verontschuldigen:

Het probleem zit hem in mijn jeugd: Een hevig uitslaande brand bij onze buren joeg ons tigkoppige gezin bij nacht en ontij in allerijl op de vlucht: Al rennende sodemieterde ik plat op mijn tronie tegen de vlakte. De klap en de toen al SPeelse geestelijke gesteldheid bracht mij tot het zingen van het lied:”Geef mij maar Amsterdam”! Een groter fricandel(lees lulligheids)niveau is niet denkbaarder.

Dit jeugdtrauma heeft zijn diepe sporen

nagelaten waarbij het zingen van liederen met een hoog alaafgehalte meer gezien moet worden als ontwijkingsgedrag.

Helaas dienen de klachten zich weer in volle hevigheid aan: Na het lezen van de ABN-bonussen ten overstaan van de massaontslagen en te zien hoe Balkje van Iraakse schuttersput tot schuttersput naar zijn ende toe tijgert, terwijl Uncle Sam ons landje al sinds de marshallpeijnenburg-koek onlosmakelijk dwingt tot onvoorwaardelijke volgzaamheid, is het weer genoeg voor SPelinkje. Vond ik mijn geestelijke steun weer een beetje in de kerk, komt daar zo`n gruwelijkgristelijke bisschoppelijke onverlaat weer olie op het vuur in de Duitse vernietigingsovens van weleer smijten!!!

En wij? Wij staan erbij en mogen het allemaal weer pruimen, al zijn ze nog zo zuur!

Gelukkig kwam daar mijn redding:

`s Lands meest onvervalste platte komiek lanceerde zijn carnavalskraker: “De warme balletjes van de Koningin!”

Mocht u mij tijdens deze dagen signaleren in dit volks-jolijt besef dan wel dat hier geen sprake is van vreugd alom, maar meer een verwerking van traumatisch leed!

De (warme) ballen!

SPeling